Οι δρόμοι του κρασιού στην περιοχή μας
Οι δρόμοι του κρασιού στην περιοχή μας υπάρχουν από την αρχαιότητα. Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν καλά την τέχνη του κρασιού και αγαπούσαν την κατανάλωσή του. Ίσως πιο πολύ απ’ ότι θα έπρεπε μερικές φορές! Ο Αιγαίας, όταν πήγε στο Μαντείο των Δελφών για να ζητήσει συμβουλή σε σχέση με το πρόβλημά του ότι δεν μπορούσε να αποκτήσει γιο, έλαβε την απάντηση να μη λύσει το προεξέχον πόδι του ασκού πριν φτάσει στην πατρίδα του την Αθήνα. Δηλαδή να μην πιει πολύ και μεθύσει. Όμως δεν κατάλαβε τη σημασία του χρησμού, γι’ αυτό πήγε στον Πιτθέα, το βασιλιά της Τροιζήνας, που ήταν σοφός, και ζήτησε τη γνώμη του. Ο Πιτθέας μάντεψε τον χρησμό, αλλά, αντί να του τον εξηγήσει, οργάνωσε το ίδιο βράδυ βασιλικό γλέντι, μέθυσε τον Αιγαία και τον πάντρεψε με την κόρη του, Αίθρα. Έτσι γεννήθηκε ο Θησέας.
Παράδοση και σύγχρονη παραγωγή
Στις μέρες μας, το κρασί παραμένει ένα δημοφιλές ποτό, αλλά και ένα σημαντικό γεωργικό προϊόν. Στην περιοχή μας καλλιεργούνται πελοποννησιακές ποικιλίες, όπως το ασπρούδι, ο ροδίτης αλεπού, το σαββατιανό, το αγιωργίτικο και το μοσχοφίλερο. Τα τελευταία χρόνια έχουν μπει και νέες ποικιλίες, όπως το ασύρτικο.
Στα Μέθανα υπήρξε μεγάλη παραγωγή κρασιών κατά το παρελθόν και σε πολλά μέρη της χερσονήσου υπάρχουν ακόμα τα αρχαία πατητήρια. Ακόμα και σήμερα κάποιοι πηγαίνουν και μαζεύουν το αμπέλι με γαϊδουράκια, γιατί δεν υπάρχουν δρόμοι. Το κρασί της χερσονήσου, λόγω υψόμετρου και ηφαιστειακού εδάφους, βγάζει συγκεκριμένα τεχνικά χαρακτηριστικά και έχει ισορροπία στην οξύτητα και το αλκοόλ.
Στον Πόρο υπήρχε πολύ μεγάλη παράδοση στην παραγωγή κρασιού παλιότερα. Κυρίως ερχόταν μούστος από άλλες περιοχές και κάθε ταβέρνα οινοποιούσε το δικό της κρασί. Χαρακτηριστικό παραδοσιακό στοιχείο είναι πως την εποχή του τρύγου γέμιζαν οι παραλίες Πόρου και Γαλατά με βαρέλια για να τα πλύνουν.
Άλλο ένα παραδοσιακό επάγγελμα που συνδεόταν με την παραγωγή κρασιού ήταν αυτό του ρετσινά. Οι ρετσινάδες αποτελούσαν μια ξεχωριστή επαγγελματική κατηγορία. Συνέλλεγαν και εμπορεύονταν πάνω από 500 τόνους ρετσίνι το χρόνο από το πευκόδασος.
Ο Νίκος Χατζηπέρος, τεχνολόγος τροφίμων/γεωπόνος, ασχολείται με οινολογικές αναλύσεις στην περιοχή μας και αναφέρει πως η παραγωγή επικεντρώνεται σε λίγα οινοποιεία και σε μικρά κτήματα καλλιεργητών, που καλύπτουν τις δικές τους ανάγκες. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια εξέλιξη στα οινοποιεία, που συνοδεύεται από αναβάθμιση ποιοτική και ποσοτική, εμφιάλωση και έρευνα στις οινοποιητικές τεχνικές.
Όπως μας λέει, «Ο οινολόγος καθοδηγεί με τεχνικές και προτάσεις, αλλά την τελική απόφαση για τη διαδικασία την παίρνει ο οινοποιός».
Οινοποιείο Ανδρέου
Ο Νεκτάριος Ανδρέου ανήκει στην τρίτη γενιά οινοποιών της οικογένειάς του. Αναφέρει πως το 1960 όλη η περιοχή γύρω από το οινοποιείο ήταν φυτεμένη με αμπέλια και χρησιμοποιούσαν παραδοσιακό πατητήρι. Πήρε στα χέρια του το οινοποιείο πριν δέκα χρόνια και τώρα βρίσκεται στην τέταρτη χρονιά που εμφιαλώνει το κρασί που παράγει.
Λειτουργώντας ένα σύγχρονο οινοποιείο, άρχισε τους πειραματισμούς. Ένα από τα πειράματα ήταν να παλαιώσει κρασί στη θάλασσα, σε 30 μέτρα βάθος περίπου. Όπως μας λέει, «Στη θάλασσα δεν υπάρχει πολύ οξυγόνο, η θερμοκρασία είναι 15 βαθμοί, σταθερή χειμώνα-καλοκαίρι, και έχει έλλειψη φωτός. Είναι ιδανικές συνθήκες για παλαίωση». Άλλο ένα πείραμα ήταν να φτιάξει ρετσίνα που ζυμώθηκε σε παλιά πιθάρια. Στη συνέχεια η ρετσίνα παρέμεινε για έξι μήνες σε βαρέλια, τα οποία είχαν γεμίσει για 24 ώρες με ένα τσάι 42 βοτάνων. Μια διαδικασία που παλιότερα ονόμαζαν στιφάρισμα.
Το οινοποιείο προσφέρεται για οινογνωσία, που συνδυάζεται με ξενάγηση στους χώρους του και στα αμπέλια. Οι επισκέπτες μαθαίνουν τη διαδικασία παραγωγής, βλέπουν την έκθεση με τα παλιά εργαλεία και δοκιμάζουν διαφορετικά κρασιά στο κελάρι, συνοδευμένα με τον αντίστοιχο μεζέ, μαθαίνοντας να ξεχωρίζουν την ηλικία και την ποικιλία του. Ειδικά οι ξένοι εξοικειώνονται με τις ελληνικές ποικιλίες.
Ο ίδιος μάς λέει χαρακτηριστικά: «Το κρασί είναι ωραίο αλλά και η ιστορία πίσω από το κρασί σε κάνει να το σκέφτεσαι διαφορετικά, να νιώθεις διαφορετικά για αυτό».
Πόρου Άμπελος
Το χόμπι του Γιάννη Δόσκαρη, να φτιάχνει ερασιτεχνικά κρασί, τον οδήγησε τελικά να ανοίξει το wine bar Πόρου Άμπελος. Το πρώτο κρασί που έφτιαξε σε επαγγελματικό επίπεδο ήταν ρετσίνα, που συνδέεται με τον Πόρο λόγω του πεύκου και της παράδοσης που είχε το νησί παλιότερα με τους ρετσινάδες.
Μετά από τέσσερα χρόνια λειτουργίας, φτιάχνει δέκα διαφορετικές ετικέτες κρασιού, με στόχο να είναι ευκολόπιοτα και να προσελκύσει μια ευρύτερη ομάδα καταναλωτών. Πριν την πανδημία, έκανε και γευσιγνωσία στο μαγαζί, συστήνοντας στους επισκέπτες το ελληνικό κρασί.
Ο ίδιος μάς λέει: «Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα έχει αναβαθμιστεί πολύ στο κρασί. Πολλές παλιές ποικιλίες έχουν αναγεννηθεί. Υπάρχει μια διαφορετικότητα από την υπόλοιπη Ευρώπη, διότι έχει πάρα πολλές γηγενείς ποικιλίες, ειδικά στο λευκό κρασί».
Και συνεχίζει: «Το κρασί είναι ατελείωτο. Μπορείς να μιλάς ώρες για αυτό. Χαίρομαι που τον τελευταίο καιρό καταφέραμε και προσελκύσαμε νεαρά άτομα στο κρασί, γιατί είναι δύσκολο ποτό σε αυτές τις ηλικίες, δεν το προτιμούν».
Η Καθετή προβάλλει το κρασί, όπως και πολλά άλλα τοπικά προϊόντα, διότι συμβάλλουν στον ιδιαίτερο χαρακτήρα της περιοχής μας. Μπορούν να μας δώσουν τη δυνατότητα να προσελκύσουμε επισκέπτες που ενδιαφέρονται για ξεχωριστές εμπειρίες, όπως η γευσιγνωσία. Εμπειρίες που περιλαμβάνονται στην έννοια του αειφόρου τουρισμού, στου οποίου την προώθηση συμβάλλει μέσω της κοινοπραξίας Ec(h)o και του Project Resound.
Φωτογραφίες 1, 2, 4, 5, 6, 7: Οινοποιείο Ανδρέου
Φωτογραφίες 3, 8, 9, 10: Wine bar «Πόρου Άμπελος»
